Ervaringen van ouders
Een website wijden aan inductie van de arbeid kan uiteraard niet zonder de stem en ervaringen van de vrouw mee te nemen. We kregen heel wat verhalen en getuigenissen binnen gestuurd. We nemen jullie graag mee in hun leefwereld.
De bevalling van Sofia
Ik ben Sofia en samen met mijn partner was ik van plan om thuis te bevallen. Zelf ben ik niet van België maar mijn partner Peter komt uit Vlaanderen. We ontmoetten een vroedvrouw die samen met ons deze bijzondere reis wilde maken. Onze gynaecoloog steunde ons idee om thuis te bevallen.
Alles ging perfect tijdens de zwangerschap. We kregen steeds de bevestiging dat alles ok was. Het voelde allemaal zeer goed aan en we waren tevreden over de gang van zaken. Samen met Peter volgde ik prenatale lessen als voorbereiding op geboorte, ouderschap en borstvoeding. We spraken in deze prenatale lessen ook over het onderwerp ‘interventie’. Omdat ik me echt goed voelde in mijn lichaam en geest wil ik indien mogelijk elke ingreep vermijden.
Tijdens de controles en de prenatale lessen hoorde ik dat je in België vanaf 41 weken ingeleid moet worden. Dit is niet wat ik wilde. Het ging heel goed met mij en mijn baby dus ik begreep niet waarom een inleiding nodig zou zijn vanaf 41 weken. Misschien had mijn baby net wat meer tijd nodig om te komen. Ik was voorbereid om thuis te bevallen, maar de druk om naar het ziekenhuis te gaan was groot. Dit idee bezorgde me veel stress.
Niet omdat ik denk dat het niet goed is in het ziekenhuis, maar ik hou gewoon van mijn eigen kleine plekje. In een ziekenhuis kan ik niet ontspannen zoals ik dat thuis kan doen. Een bijzonder slechte ervaring in een ziekenhuisomgeving heeft hier mogelijks iets mee te maken. Dokters en ziekenhuizen brengen me terug naar deze ervaring wat zich uit in negatieve en overweldigende gevoelens.
De reacties van de omgeving op ons plan om thuis te bevallen wogen erg zwaar op mijn schouders. Ik werd telkens gewaarschuwd dat er dingen kunnen fout kunnen gaan. ‘Er gaat iets gebeuren met je baby!’ Waarom zou er iets gebeuren? Alles voelde zo goed. Ik voelde mij door deze reacties gemanipuleerd en werd bang. Als ik meer steun had gekregen van mijn omgeving en mensen die zeiden: ‘Geen probleem om ook thuis te bevallen na 41 weken’, dan was ik waarschijnlijk wel thuis bevallen. Nu voelde ik mij gestrest en heb ik uiteindelijk beslist om in het ziekenhuis te bevallen. Mijn vroedvrouw gaf mij de mogelijkheden en de ruimte om thuis te bevallen, maar ik voelde dat ook zij in een strikt medisch kader zit wat haar niet veel vrijheid gaf. Ik nam het haar niet kwalijk.
Na 40 weken werd ik om de twee dagen voor een monitor in het ziekenhuis verwacht, afwisselend met een monitor door de vroedvrouw thuis. Toen ik 41 weken ver was kwam de dokter van wacht langs op de kamer tijdens de monitoring. Mijn vroedvrouw had al met de dokter besproken wat ik belangrijk vond. De dokter sprak dreigend dat er vaak slechte dingen gebeuren met de baby als je over 41 weken gaat. De baby zou kunnen sterven als ik nog langer zou wachten. Haar advies was duidelijk: op 41 weken de bevalling opwekken. Een inleiding zou de veiligste manier zijn om te bevallen.
Ik had het er moeilijk mee. Ikzelf voelde me prima, ik had die ochtend nog 12 km gefietst naar het ziekenhuis. Er waren veel signalen dat mijn baby zich zeer goed voelde en ook de monitor was perfect. Waarom werd er gesproken over een mogelijk overlijden van mijn baby?
Na een uitgebreide discussie mocht ik van de dokter wachten tot de bevalling spontaan begon. Het voelde als een overwinning! Ik werd dagelijks verwacht voor een monitor en haar advies was om in deze situatie niet thuis te bevallen. Ik ging akkoord omdat ik geen andere keuze voelde.
Met 41 weken en 5 dagen braken mijn vliezen 's ochtends spontaan tijdens een controle in het ziekenhuis. Het water was helder en na de monitor mocht ik nog ‘even’ naar huis gaan om te wachten totdat de bevalling spontaan begon. Om 16u ten laatste zou ik in het ziekenhuis terug verwacht worden. Mijn vroedvrouw kwam thuis langs om mij en de baby te controleren. We stelden het prima! Een telefoontje van de vroedvrouw naar de verloskamer zorgde ervoor dat ik tot 20u mocht thuisblijven. Ondertussen begonnen de weeën spontaan en kondigde de geboorte van ons meisje zich aan!
Tijdens de arbeid bleef ik het liefst ‘op de vloer’, daar voelde ik me het prettigst, maar toen het moment om te persen daar was, moest ik noodgedwongen op de verlosstoel. Op die stoel klimmen gaf me niet meer de mogelijkheid om het te doen zoals ik het wilde. Ik wou gewoon op mijn eigen manier bevallen! Ik voelde me bijzonder kwetsbaar. Ik voelde dat ze me echt wilden helpen op hun manier en de ziekenhuisvroedvrouw was erg vriendelijk, maar ik had niet de persdrang die ik nodig had in deze houding. Het voelde niet ok maar de vroedvrouw zei: “Hoe kunnen we je helpen op de vloer? Dat is niet mogelijk."
Voor mij was dit echt een ramp. Ik wou doen wat ik voelde en de houding aannemen die voor mij comfortabel voelde. Ik werd ook vaak gestoord voor allerlei controles. Telkens werk ik uit mijn concentratie en bubbel gehaald! Mijn baby deed het zo goed: waarom al die controlemomenten?
Het heeft allemaal best nog wel even geduurd. Ook al zijn er geen ingrepen geweest, toch denk dat de bevalling gemakkelijker voor me zou zijn geweest indien ik gewoon kon doen wat ik wilde doen. Ik had graag meer vrijheid gehad.
Ik ben blij dat de bevalling niet is ingeleid maar ik heb wel spijt dat ik niet de vrijheid kreeg om te beslissen wat ik nodig had tijdens MIJN bevalling. Begrijp mij niet verkeerd: ik ben zo blij met ons dochtertje. Ze is echt een wonder.
Ik begrijp wel dat vrouwen niet altijd sterk genoeg zijn om tegen het advies van dokters in te gaan. Ze worden schrik aangejaagd.
We zouden moeten proberen om de geboorte weer normaal te maken in onze samenleving. Meer vertrouwen in de natuurlijke gang van zaken en minder medicalisering en/of ingrijpen.
Een geboorte is een heel unieke en speciale gebeurtenis voor elke vrouw. Iedereen zou de keuze moeten hebben om op haar eigen manier, op haar eigen ritme te bevallen.
De bevalling van Karla
Er was een vermoeden van zwangerschapscholestase, door mezelf aangekaart, toen ik 35 weken zwanger was. Na enkele dagen werd dat bevestigd door bloedonderzoek en werd door de gynaecologe meegedeeld dat inductie op 37 weken, ten laatste 38 weken, volgens het ziekenhuisprotocol nodig was. Ik was niet helemaal verrast: doordat ik iemand ken die zwangerschapscholestase meemaakte, wist ik wat
de aandoening betekende en dat het gevaarlijk was om de baby tot zijn termijn te dragen.
Los daarvan was het toch bevreemdend om na een vlekkeloze zwangerschap op het einde plots een risicovolle aandoening te ontwikkelen, met bijhorend loslaten van een spontane bevalling. Ik denk dat dat nooit helemaal is doorgedrongen. Ik wou geen medisch ingrijpen als het niet écht
nodig was (had op voorhand ook al gekozen voor een poliklinische bevalling) en wist ook dat een medische inductie vaak niet werkt, met meer medisch ingrijpen tot gevolg. Ik wist al snel zelf dat ik de zelfstandige vroedvrouw zou vragen om voetreflexologie toe te passen.
Ik heb uiteindelijk geen inductieproces in het ziekenhuis meegemaakt: gelukkig, want dat zag ik niet zitten. Pro forma moest ik wel er wel een afspraak voor vastleggen. Die werd op 38 weken en 3 dagen gepland: 3 dagen na de ‘deadline’ op mijn vraag omdat mijn bloedwaarden op het einde van de 37ste week vrij oké waren en op voorwaarde van de gynaecologe om intussen nog eens naar de monitor zou komen. Op 38 weken en 2 dagen kreeg ik ‘s morgens thuis een voetreflexologiebehandeling. Een uur later startten de contracties al, gedempt maar onmiddellijk om de 1,5 minuut, ondanks het feit dat ik nog geen verstrijking, ontsluiting of indaling had. Ik was dan ook heel opgelucht dat ik tijdens mijn arbeid thuis kon blijven.
De geboorte van Oona
Bij mijn eerste kindje was ik na 41 weken nog steeds zwanger. We mochten ons volgens één van de laatste controles verwachten aan een flinke brok van 4Kg (wat nadien ook bleek te kloppen). De gynaecoloog suggereerde om niet langer te wachten en de baby alvast op dag 9 na de uitgerekende bevallingsdatum te laten komen. Het enige wat ik toen bedacht was dat ‘als de dokter het zei, het wel goed zou zijn’. Voor iemand die normaal gezien best kritisch in het leven staat, stelde ik niks in vraag. Integendeel. Ik had alle vertrouwen in het zorgpersoneel. Meer nog, het leek mij hun zaak om te beslissen wanneer en hoe mijn baby eruit moest worden gehaald. Bovendien was het al een paar dagen snikheet buiten, werd ik hoorndol van het ongeduld van vrienden en familie en was ik het wachten zelf ook spuugzat. Tijdens die laatste controle voelde ik me als een aangespoelde, hoog drachtige walvis op de onderzoekstafel, die zo snel mogelijk haar kindje in haar vinnen wilde houden, om er daarna terug mee naar zee te zwemmen. Van alle vier mijn bevallingen was dit echter de moeilijkste. ’s Avonds rond 20u00 kreeg ik een ballonkatheter ingebracht die mijn baarmoederhals rijp moest maken, waarna ik mijn ziekenhuisbed mocht inkruipen. Mijn man in een zetelbed naast mij. De katheter zou er in de nacht vanzelf uitvallen. Al snel voelde ik menstruatieachtige buik- en rugpijn en kreeg ik harde buiken. Van slapen kwam niks meer in huis. In het holst van de nacht strompelde ik al kermend tevens enthousiast de gang door, met het ballonnetje nog steeds in. Ik was klaar om te bevallen! Wist ik veel dat dit slechts een aanloopje was naar het grote gebeuren….
Na een korte controle werd ik teruggestuurd naar mijn kamer. De volgende ochtend rond 7u00 (een paar uur later, maar voor mijn gevoel jaren later), werd beslist dat het tijd was om de inleiding verder te zetten. In de bevallingskamer werd ik onderzocht, kreeg ik een lavement en mocht ik mij in het bevallingsbed installeren. Om een beetje schot in de zaak te krijgen werden mijn vliezen gebroken en werd het kunstmatige hormoon Syntocinon® via een infuus in mijn arm gepompt. De weeën lieten niet lang op zich wachten en werden snel heftig. Oververmoeid van de slapeloze nacht, suggereerde de vroedvrouw om alvast een epidurale verdoving te nemen. Volgens haar zou de bevalling nog ettelijke uren duren. Het was mijn eerste baby en ik had nog bijna geen opening. Het echte werk moest nog beginnen en ik was nu al helemaal uitgeput. Bovendien werden de weeën kunstmatig opgewerkt en zou dat moeilijker op te vangen zijn volgens haar. Ik ben deze vroedvrouw nog steeds erg dankbaar voor haar tip. Voor de bevalling wist ik niet helemaal zeker of ik een epidurale verdoving wilde en dacht ik, we zien wel waar het schip strandt, en als het echt niet gaat dan kies ik er op dat moment voor.
Maar het schip was al gestrand en dat had deze vroedvrouw goed ingeschat. De uren na de ruggenprik, die gelukkig snel werkte, bracht ik half slapend, half wakker door. Uiteindelijk zette ik mijn zoontje pas 27 uur na het ballonkathetertje op de wereld. Eénmaal de persweeën naderden, was de epidurale verdoving echter uitgewerkt en heb ik met duidelijk voelbare weeën en op eigen kracht de baby eruit geduwd. Volgens de mannelijke gynaecoloog (die ik nog nooit had gezien), ‘wist’ hij wel dat het pijn deed, maar moest ik niet zo hard roepen. Hij bedoelde wellicht dat ik mijn energie beter in het persen dan
in het roepen kon stoppen, maar toch… In een mum van tijd kwam een arsenaal aan stagiairs en dokters binnengelopen, kreeg ik een knip en duwde ik mijn baby eruit terwijl er hard op mijn buik werd mee geduwd. Na het wegen kreeg ik mijn zoontje een paar minuten te zien, waarop ze hem vervolgens wegbrachten naar de neonatale afdeling. Hij zag wat blauw door de lange bevalling en ze wilden hem observeren. Ik moest me geen zorgen maken, ik mocht hem straks gaan halen. Na het hechten werd ik samen met mijn man naar de kamer gestuurd, zonder baby. Een uur later konden we hem gaan halen: een sterke, gigantische baby van 3,990Kg in een couveuse.
Getuigenissen van sociale media
Op Facebook© en Instagram© deden we volgende oproep. We delen graag enkele reacties!
Laat je stem horen! Werd je geconfronteerd met de keuze tussen inleiden versus afwachten van je arbeid? Hoe heb jij het beslissingsproces over deze bevallingsopties ervaren? In welke mate had je het gevoel dat je evenwichtig en objectief geïnformeerd werd door je zorgverleners over beide bevallingsopties? Was er respect voor je behoeftes en keuze? Als je ingeleid werd, hoe heb je je bevalling ervaren? Deel jouw bevallingsverhaal
met ons!
Karen - Pfoe moeilijk onderwerp. Doorheen zwangerschap al vaak woordje inleiding gehoord. Dan was baby mogelijks te dik, te dun of moederkoek (kinderkoek!) vertoonde uitputtingsverschijnselen, mogelijks toch geen tien dagen overtijd mogen gaan...heen en weer, heen en weer.
Bise - Ik zat op een randje van zwangerschapsvergiftiging na weken op en af rijden besloten we na de zoveelste rit naar de monitor de bevalling
in te leiden. Dit werd niet zo maar gedaan we werden goed geïnformeerd en kregen ook de keuze om het uit te stellen voor enkele dagen.
Maar we waren omringd door top vroedvrouwen en een super lieve gynaecoloog dat we het er op waagde. We werden bij elk stapje betrokken en geïnformeerd. Op zich ging het goed al duurde het voor mij echt eindeloos lang vooraleer er effectief iets gebeurde. Uiteindelijk na het breken van mijn water begonnen de weeën maar weer duurde het precies eindeloos lang. Zo lang dat ik op den duur echt fysiek erdoor zat en ik epidurale moest vragen. Gelukkig had ik een super lieve topmadam naast mijn zijde en mijn partner en was ik omringt door geweldige mensen. Al zou ik liever in mijn huiselijke omgeving gezeten hebben tijdens de weeën. Door de baxter had ik niet zo super veel bewegingsvrijheid. En door corona was het ook geen optie om door het ziekenhuis te gaan wandelen. Hoe dan ook denk ik dat ik door mijn mentale voorbereiding veel heb kunnen plaatsen. Ik had voor elk mogelijk scenario een voorbereiding gemaakt en me ook voorbereid dat niet alles zou gaan zoals ik hoopte. Dat hielp ook enorm zeker bij de beslissing.
Ineke - Ik had een kleine baby en moest vanaf ongeveer week 35 elke week twee keer op monitor controle. Ik mocht ook absoluut niet overtijd gaan van de gynaecoloog. Week 40 wilde zij een datum voor inleiding prikken. Ik heb dan in overleg met mijn vroedvrouw extra controle gevraagd bij een andere gynaecoloog en zo de inleiding kunnen uitstellen omdat alles wel nog goed ging. Mijn gynaecoloog zei dat het te gevaarlijk was. De tweede gyn vond dat alles er nog goed uitzag en de vroedvrouwen hebben enorm geholpen met mijn angsten te managen door informatie te geven. Uiteindelijk ben ik op 41 weken en 4 dagen spontaan bevallen en was mijn kindje gezond en wel.
Marcia - Ik had op de uitgerekende datum nog maar 1cm ontsluiting en niet echt tekens dat de bevalling nabij was. Alles wel goed met de baby en ook geen complicaties tijdens de zwangerschap. Ze vroegen wanneer ik ingeleid wou worden. Ik zei, “zolang het goed gaat wil ik gewoon afwachten”. Het antwoord was “dan zullen we over een week de inleiding plannen”. Ik zei, ”ah, in de zwangerschapscursus zeiden ze dat ze in Vlaanderen normaal gezien tot 10 dagen over tijd laten gaan?” Maar kreeg te horen dat de policy van het ziekenhuis 1 week is. Gelukkig is 3 dagen later de arbeid spontaan begonnen en ben ik natuurlijk en vlot bevallen van een gezonde dochter. Ik ben blij dat het zo gelopen is, want ik had niet het gevoel dat wel of niet inleiden een keuze was!
Anneleen - Ik was 40 weken en een paar dagen toen de assistent random een datum prikte waarop ik ingeleid moest worden. Ik was zo verbaasd dat ik helemaal dicht klapte en niets zei. Een paar dagen later na de volgende controle ging alles nog steeds prima met de baby. Dankzij de vele gesprekken met mijn vroedvrouwen durfde ik aanhalen dat ik niet akkoord ging met de geplande datum. Ik haalde verschillende argumenten aan en de assistent was geneigd me te volgen, maar zou eerst overleggen met de hoofdgynaecoloog. Deze kwam mij eerst nog enkele risico’s duidelijk maken en stemde toen in met het uitstellen van de datum. Uiteindelijk ben ik op 41 weken en 2 dagen toch ingeleid moeten worden. Het werd een verschrikkelijke bevalling met allerlei medische ingrepen die niet nodig waren geweest als ik niet ingeleid was geweest. Ik ben mijn vroedvrouwen nog steeds dankbaar dat ze me de moed gaven om mijn ongenoegen te uiten. Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds spijt dat ik dat niet nog een tweede keer deed.
Lotta - 37 weken, dokter prikt een random datum, ingeleid wegens “te kleine baby“. Geïnformeerd beslissen was er helaas niet bij. De keuze was al gemaakt (niet door ons en dit in het jaar 2018). We werden (on)bewust bang gemaakt. Resultaat, een gezonde baby van 2900 gram en 48cm. Bij de echo’s moesten we rekening houden met een prematuurtje. Wat nog niet de 2500 gram zou halen. De bevalling is wel vlot verlopen, gelukkig. Maar ik kijk er nu heel anders op terug. Wanneer je als ouders dit een eerste keer beleeft, denk je automatisch dat als de dokter dit zegt, het wel zo zal zijn. Soms kan het niet anders. Maar er wordt te weinig gesproken over hoe het eventueel wel nog anders kan, afwachten en andere methodes proberen.
Jacinth - Ik was 41 weken toen ik op controle moest bij de gynaecoloog (standaard procedure). Monitor van baby was goed. Uit de echo bleek dat het vruchtwater “op” was... er werd over inleiden gesproken. Ik vroeg wanneer deze dan zou moeten plaatsvinden. Uiterlijk over drie dagen, maar dat is de dag van de keizersnedes dus dat gaat niet en de dag ervoor staan er al een hoop inleidingen ingepland dus dat gaat ook niet, dus het is morgen.
Tranen rolde over mijn wangen en ik kon enkel zeggen, maar dat gaat niet. De gynaecoloog begreep mijn reactie en vroeg of ik gestript wou worden. Dat wou ik wel, liever dat dan medische inleiding. Ik had al 3 cm opening en het strippen heeft gewerkt. Moest het niet gewerkt hebben, stond ik op de planning voor een inleiding op dag drie zodat ik toch de kans zou krijgen om zelf nog in arbeid te gaan. Heel blij met hoe het uiteindelijk is uitgedraaid. Dat ik ingeleid zou worden omdat er te weinig vruchtwater was, ok, maar dat de dag van de inleiding draait om de agenda van de gynaecoloog vond ik niet ok. Ik heb toen niet veel vragen gesteld om echt over shared decision making te kunnen spreken. Mijn partner mocht er niet bij zijn in omwille van corona en mijn hersenen gingen op slot bij het woord inleiding.
Emma - Ik werd ingeleid, drie dagen na mijn uitgerekende datum. Na het breken van mijn vliezen gebeurde er niets. Waar ik veel schrik voor had werd werkelijkheid, het infuus werd aangelegd. Door de mega vriendelijke, behulpzame en luisterende vroedvrouwen en gynaecoloog ging de tijd (in mijn gedachten) snel voorbij.
Ysabel - Ik ben op 41 weken en drie dagen ingeleid geweest bijna drie jaar geleden. Ik ging er wel mee akkoord omdat er geen enkel teken was dat de bevalling op komst was. Ik ben twee keer gestript geweest zonder resultaat, ook de ovule deed niks dus dan uiteindelijk infuus. Ik had wel gezegd dat ik zo weinig mogelijk ingrepen wou en mijn bewegingsvrijheid wou behouden en daar hebben ze wel rekening mee gehouden. Ik had gezegd om het infuus niet te hard te zetten, maar ze hadden het wel harder gezet dan ik wou waardoor ik toch voor epidurale ben gegaan wat ik eerst niet wou. Op zich geen spijt want door de epidurale was ik meer ontspannen en is de bevalling sneller en vlotter gegaan dan als ik geen epidurale had genomen waarschijnlijk. Ik heb wel gemerkt dat mijn zoontje daarna enorm veel huilde en precies toch steeds met een soort trauma en verlatingsangst zit. Soms denk ik dat dat door die inleiding komt, maar zeker ben je natuurlijk nooit.
Dolores - Ik werd ingeleid enkele dagen na mijn uitgerekende datum (eigenlijk zonder reden, gewoon omdat de baby klaar was). Er volgde een vreselijke bevalling. Eerste kindje, wisten zelf eigenlijk van niets. Zowel voor mij als voor mijn man was het best traumatisch. Geen bezoek op de materniteit vanwege corona, wij waren allemaal van slag, dat was heftig! Heel bang geweest tijdens de zwangerschap van mijn tweede zoontje voor de komende bevalling. Maar die kwam spontaan opgang en was volledig het tegenovergestelde dan mijn eerste bevalling. Gelukkig maar…
Anneleen - Ik wou afwachten maar werd gedwongen uiteindelijk.
Katrien - Ik ben bevallen van onze zoon, 10 dagen na de uitgerekende datum. Ik werd goed geïnformeerd door de vroedvrouwen die ons opvolgden en heb gekozen om de bevalling spontaan op gang te laten komen. Heel blij met deze beslissing, de bevalling is goed verlopen en ik ben zonder pijnstilling
kunnen bevallen, zoals ik wilde.
Greet - Ik ben bevallen van mijn tweede baby na inleiding op 41 weken en drie dagen zwangerschap. Ik wou ons kleintje zo lang mogelijk de kans geven om op zijn eigen moment te komen en werd hierin ook echt gehoord. Indien ik dat wou, mocht ik ook nog tot 41 weken zes dagen gaan, maar het was genoeg geweest. Zelfs de dag van de inleiding kregen we tijd en ruimte om mee te beslissen, wat er wanneer ging gebeuren. ‘s Morgens een pilletje, dan een paar uren gedanst om hem aan te moedigen naar buiten te komen. Rond de middag vliezen gebroken en verder mogen dansen tot 17 uur. Ten slotte in onderling overleg oxytocine infuus aangelegd, Tweeënhalf uur later was ons zoontje daar. Enige spijtige was dat ze me pas in bad wouden laten gaan wanneer de weeën sterk op gang waren. En ik dus niet in bad ben geraakt.
Petra - Ik heb wel wat ervaring met overtijd gaan en inleidingen. Mijn ervaring is vooral dat je moet durven uitspreken wat uw wensen zijn en bij een zorgverlener /gynaecoloog terecht komen die realistisch is. Bij de eerste bevalling ging ik akkoord met een inleiding. Dat is inmiddels al bijna 19 jaar geleden en ik weet niet meer juist hoe ik ertegenover stond. Ik was jong en onervaren en ben denk ik gemakkelijk meegegaan in het idee, ik was uiteindelijk ook al tien dagen overtijd (volgens mijn berekening maar 6 dagen, maar ja). Ik heb het als heel pijnlijk en eindeloos ervaren. Zonder epidurale voortgezet (want dat was mijn plan, zonder) totdat ik in een soort van roes zat van de pijn. Ik kon niet meer. Daarna nog heel pijnlijk gehecht, beetje trauma.
Tweede bevalling, had toen andere gynaecoloog gekozen. Ging ik weer overtijd. Ik wilde liever niet ingeleid worden, maar na het weekend zou ik over de 42 weken zitten, dus vrijdag ingeleid. Toen epidurale gepakt na verloop van tijd, ik wilde niet nog eens zo’n pijnen doorstaan. Wel teleurgesteld dat mijn lichaam weer niet deed wat het moest. Derde bevalling ging ik weer overtijd. Ik had dezelfde gynaecoloog als bij bevalling twee. Toen heb ik wel gevraagd om a.u.b. af te wachten en het vanzelf te laten komen. Voelde voor mij als falen. Ze ging akkoord en ik beviel op 41 weken en 5 dagen.
Vierde bevalling hetzelfde eigenlijk, dezelfde gynaecoloog en ook weer na monitorcontroles... mogen afwachten en spontaan bevallen op 41+5 weken
Vijfde bevalling had ik een andere gynaecoloog, die blijkbaar niet zo meegaand was. Ik ben terug veranderd tijdens zwangerschap naar mijn vorige gynaecoloog. Vooral omdat ze heel erg tegen thuisbevalling was, en dat wilde ik toch een keer meegemaakt hebben. Thuis bevallen, u raadt het al, weer op 41 weken en 5 dagen, met een vroedvrouw die net als ik vertrouwde op natuurlijke afwachtende manier. Mijn placenta bleek zelf niet ‘op’ te zijn.
Veerle - Het ziekenhuis raadde me op 38 weken aan om in te leiden omdat de baby aan de grote kant was. Ik heb gewacht tot 40 weken. Toen te horen gekregen dat als ik wilde blijven wachten tot na de 41ste week ik een document zou moeten tekenen dat die keuze volledig voor mijn verantwoording zou zijn. Ik kon niet overzien wat dat betekende. Ik heb gewacht tot 40 weken en vier dagen en heb me dan laten opnemen om in te leiden. Het was inderdaad een pittige bevalling en ik kreeg mijn baby er niet uitgeperst. Waarschijnlijk omdat de baby groot was, maar ook wel omdat ik volledig uitgeput was van een nacht niet slapen en 8 uur aan hevige weeën (weeën begonnen gelijk aan een enorm tempo en dat duurde 7 uur tot ik volledige ontsluiting had). Uiteindelijk is de baby met zuignap gehaald, ben ik geknipt en zat de navelstreng om het nekje dus die hebben ze snel zelf doorgeknipt. Niets van mijn bevalplan is gebeurd hoe ik het wilde, maar ik ben de materniteit wel heel dankbaar dat de baby en ikzelf er goed zijn uitgekomen. De melkproductie kwam wat moeilijk op gang, waarschijnlijk doordat de hormonen niet mee waren door de inleiding? Baby bleek uiteindelijk 53 cm en 4,25 Kg en gemiddelde hoofdomtrek. Haar schoudertjes zijn wel aan de brede kant en dat bleek het probleem bij de bevalling… de schouder bleef
zitten achter het schaambeen.
Mieke - Toen ik over de 40 weken zwangerschap ging werd er meteen een datum geprikt voor een inleiding, gelukkig wel pas 1,5 weken later. Ik wou helemaal geen inleiding en vond de directe gang van zaken dus best wel schrikken. Info over hoe of wat kreeg ik amper. Dankzij voetreflexologie gelukkig spontaan in arbeid gegaan op 41 weken en twee dagen en natuurlijk bevallen! Héél dankbaar voor de tijd die ik kreeg, anders was ik ongetwijfeld onnodig ingeleid.
Mariko - Tweede zwangerschap was de bevalling spontaan begonnen en zou ik thuis bevallen. Baby had stoelgang gemaakt in het vruchtwater dus moesten we toch naar ziekenhuis. Daar zagen ze dat de baby beetje gedraaid zat en hebben ze mij een “snuifje” synto gegeven. Wat een verschil met de eerste keer, maar nog steeds pijnlijker dan natuurlijke weeën. Al bij al een keigoeie badbevalling gehad, maar blijf toch met een vreemd gevoel zitten dat er zo snel naar die middelen gegrepen wordt.
Hannah - Beide zwangerschappen begeleiding gehad van zelfstandige vroedvrouwen. Zwangerschap 1 ingeleid na 42 weken. Bij de goede monitor van 41 weken zou ik die avond mogen binnengaan, ik heb geweigerd. Monitors waren nog steeds helemaal goed, maar nog geen ontsluiting dus strippen kon niet. Ik vond het de horror! Het duurde zo lang, deed zo pijn en voelde me door het ziekenhuis redelijk aan ons lot overgelaten die nacht. Twee epidurales en een vroedvrouw op mijn buik later kreeg ik een dochter. De tweede zwangerschap hetzelfde plan van afwachten en vertrouwen op mijn lichaam. Veel meer mentale rust en bevallen zonder inleiding en zonder epidurale na 11 uur van een tweede dochter bevallen. Ondanks dit natuurlijk was, de baby net geen 5Kg woog en zonder epidurale was de pijn tien keer beter te verdragen. Andere soort pijn. De zelfstandige vroedvrouwen bespraken twee keer alle opties van inleiden tot alle mogelijke screenings en testen. Niets moest, alles mag, maar alles heeft een risico. Heel blij dat ik niet enkel de medische kijk van de gynaecoloog had!