Op 16/09/2020 fietsen de hoofdvroedvrouwen van de vier Gentse ziekenhuizen en enkele van de vroedvrouwen van hun team, de parking van het Sint Vincentiusziekenhuis van Deinze op. Sanne, Nathalie en ikzelf stonden er hen op te wachten.
Bekijk hier de aankomst in Deinze.
We dronken een glaasje en genoten van het weerzien met elkaar al is het dan nog altijd met mondmasker en het respecteren van een zekere afstand. Cheers op de verjaardag van Ann Huyghevelt, hoofdvroedvrouw UZ Gent!
Iedereen fietste terug naar zijn ‘thuisplek’. Ik nam de vroedvrouwenfiets over en fietste ermee richting Gent. Ik genoot van de fijne babbel met Kristel, hoofdvroedvrouw Maria Middelares van Gent, die een eindje dezelfde richting uit fietste. Het was voor mij de allereerste keer terug op de fiets na mijn Covid-19 besmetting. Een persoonlijke overwinning, vooral omdat het de laatste kilometers zonder ondersteuning moest …. De batterij van de fiets begaf het net voor ook mijn batterijtje leegliep.
Filmpje Kristel en Sabine op weg naar Gent.
Vandaag (25/09/2020) fiets ik met onze gepimpte fiets richting Zelzate. Er staan 32 km op mijn fiets GPS. Buienradar gecheckt en hop, daar gaan we. Ik neem onze baby’s in het mandje mee langs Evergem, Mendonk en Wachtebeke. Ze mogen zelfs eventjes mee op de boot. Ondertussen geniet ik van de fijne stukjes natuur die ons landje rijk is. Heerlijk gevoel voor mij. In mijn rechteroor hoor ik op radio2 een radioreportage over de vondelingenschuif. Het geboorteverhaal van Noortje, één van onze vroedvrouwen, bevallen in volle coronaperiode, flitst door mijn hoofd. Het prachtige filmpje dat een collega vroedvrouw maakte van de geboorte van Otis, eerste zoontje van een vroedvrouw en met zorg omringd door een andere vroedvrouw, bezorgt me kippenvel.
Filmpje met de vroedvrouwenfiets op de overzetboot.
Fijne ontmoeting met Jana Meiresonne, in een recent verleden nog een collega van mij maar nu de trotse bezieler van de vroedvrouwenpraktijk ‘Nieuw Leven’ in Zelzate. En dat nieuwe leven gaf ze recent zelf aan de meest schattige baby, die natuurlijk mee op de foto mocht. Terug thuis vind ik een kaartje in mijn brievenbus van een heel fijne vriendin. Ik pink een traan weg. “Enjoy life today, yesterday is gone!”. That’s the spirit, denk ik stil. Leve de toekomst.
Geboorteverhaal Noortje Van Overbeke, vroedvrouw Sint Vincentiusziekenhuis, Deinze
Een kwartier na de officiële start van de lockdown beviel ik razendsnel van een prachtige dochter. Alsof ze alle stress die ik in mijn lijf had door de onrustwekkende berichtgeving omtrend Covid gevoeld had en haar arme mama zo snel mogelijk wou ‘verlossen’. Dat ons oudste zoontje niet langs zou mogen komen wisten we al enkele dagen, dus hadden we besloten om zo snel mogelijk naar huis te gaan. Onze baby deed het prima, ik voelde me geweldig en ik miste onze zoon en mijn man, die schipperde tussen huis en ziekenhuis.
Thuiskomen voelde goed aan, maar zeer snel werd duidelijk dat deze kraamperiode er geen zeemzoete zou worden zoals die 3,5 jaar geleden wél was. Vanaf dag één was het weer meedraaien in het huishouden, met een kleuter die voltijds thuis was, zonder kraamhulp of familie die even konden inspringen. Regelmatig prijsde ik me gelukkig dat ik voor de tweede keer mama werd én bovendien vroedvrouw ben. Anders zouden die eerste weken nog wat overweldigender geweest zijn. Eens te meer besefte ik ‘it takes a village to raise kids’.
Het kraambezoek misten we die eerste weken niet. Het huis moest niet opgeruimd worden en niemand moest er fris uitzien. Maar na enkele weken begonnen we, ondanks de talrijke videocalls, wel de nood te voelen om onze mooie meid eens écht te tonen aan de nabije familie en vrienden. Aangezien er niemand bij ons om de hoek woont bleven ook de raambezoekjes uit en de suikerbonen onaangeroerd. En zelfs nu, zes maanden later zijn er nog steeds heel wat mensen met wie we ons nieuwe gezinslid nog niet hebben kunnen delen. Het leven gaat, vanzelfsprekend verder, en het moment is ‘gepasseerd’.
Mama worden in tijden van corona doet wel wat met een mens. We hebben het geluk gehad om onze vers geboren baby bijna zes maanden lekker te kunnen koesteren binnen onze beperkte cocon. Maar de isolatie en het niet kunnen delen van deze bijzondere periode in ons leven laat onverwacht pijnlijke sporen achter in mijn moederhart.
Geboorteverhaal Otis, eerste zoontje van Hanna, vroedvrouw, begeleid door Sanne, vroedvrouw AZSTV Deinze én trotse meter en in beeld gebracht door Shari, vroedvrouw AZSTV Deinze
Hanna is zelf als vroedvrouw afgestudeerd in 2014. Ze deed haar lerarenopleiding en werkt nu als leerkracht. Ikzelf (Sanne) werd als meter gevraagd alsook om de bevalling te begeleiden, wat speciaal en extra spannend was. Hanna was 12 weken zwanger toen covid-19 uitbrak waardoor haar partner bijna alle echo’s gemist heeft. Hanna filmde deze om achteraf aan hem te tonen. Op een termijn van 25 weken voelde Hanna zich algemeen onwel alsook voelde ze minder kindsbewegingen. Ze belde me in paniek op. Ik ging met haar mee naar het ziekenhuis. Opnieuw moest ze, omwille van de Covid maatregelen dit zonder haar partner doen. Gelukkig bleek alles goed te zijn en verliep de zwangerschap verder normaal. Gelukkig kon na 39 weken zwangerschap Hanna’s partner terug mee op consultatie wegens de versoepeling van de corona maatregelen in het ziekenhuis. Hanna was uitgerekend voor 4 sept 2020, maar op de uitgerekende datum was alles nog zeer ongunstig: geen ontsluiting, lange cervix en geen indaling. Enkele dagen later verloor ze ’s nachts haar slijmprop en gedurende de hele dag erna had Hanna wat menstruatiepijn. Ze belde op. We gingen samen wandelen. Een moment dat ik voor altijd zal koesteren. Drie vroedvrouwen samen op stap. Babbelen over koetjes en kalfjes, stappen, wrijven over een soms pijnlijke buik, eventjes stilstaan omdat er alweer een harde buik was. We genieten samen genieten van een versgebakken wafel ergens op een terrasje. Eventjes luisteren met de doptone. Hallo Otis? Ben je klaar voor een lange reis? In het warme water van het bad bij haar ouders komt het besef dat het nu echt tijd is. De weeën volgen elkaar in razendsnel tempo op. Ikzelf en Shari wachten Hanna en haar partner in het ziekenhuis op. Omdat we allemaal in dezelfde bubbel zitten, moeten we geen maskers op in de verloskamer, hetgeen we wel doen nadat Hanna na een slopende arbeid voor een epidurale kiest. Om zes na vier, in het holst van de nacht, wordt Otis in alle rust geboren. Ik leg hem in Hanna’s armen. Dankbaar om dit nieuwe leven én supertrots niet alleen om als vriendin en vroedvrouw Hanna te kunnen begeleiden tijdens arbeid en bevalling, maar ook als fiere meter, beloof ik altijd van dit kind en haar ouders te blijven houden.
